Podziękowania

Dziękuję wszystkim, ale wszystkie pocieszenia nie zastąpią jednego porannego "...Jak się czujesz, tato?".
Może z czasem ta rana się zabliźni - na razie krwawi i krwawi. Wystarczy, że spojrzę na pusty tapczan, na którym mój syn sypiał. Patryka w życiu naprawdę spotykały same przeciwności - jakby Go ktoś przeklął... A ja chyba nie umiałem mu pomóc... Co mi z tego, że piszecie, abym się trzymał. W tunelu, którym jadę nie ma już jasnego światełka.
Ale... Dziękuję.