A kto mi coś da?

http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,7606171,Trwa_licealna_akcja__Daj_cos_od_siebie__po_smierci__.html

Uczniowie jednego z LO we Wrocławiu prowadzą akcję „Daj coś od siebie”. Krzewią wśród rówieśników zmodyfikowaną wersję znanego przysłowia, które w tym konkretnym przypadku brzmi „podpisz zgodę na oddanie organów, bo nie znasz dnia ani godziny” (osobiście wolałem wariant o myciu… ;) Oprócz tego zamierzają zebrać 100 tyś. podpisów żeby złożyć w Sejmie projekt ustawy mającej pomóc w przeszczepach.

Muszę wam zdradzić w zaufaniu, że kiedyś byłem niewinny. Jeszcze dziesięć lat temu na wieść o takiej akcji zaklaskałbym uszami z radości i popędził po ulotki do rozdawania. Niestety, czy to za wpływem diabelskiego nasienia które zawsze we mnie kiełkowało, czy na skutek obcowania ze współczesnymi czasami, coś mi się w tym interesie nie spodobało. Czytałem dalej…

Rezolutny Mateusz z innego liceum postanowił partycypować, zdradzając że ma kolegów, którzy „są przeciwni”. Nie z racji ideologii, lecz „egoizmu i tyle”. Zaraz potem pan Paweł chirurg transplantolog zdradza, iż nieraz odbiera telefony od młodych ludzi chcących sprzedać nerkę, bo mają długi. Oczywiście, jest to nielegalne, więc pan Paweł natychmiast zgłasza podobne przypadki do prokuratury.

I tu rodzi się pytanie, czy to część obywateli jest egoistami, czy państwo uprawia hipokryzję pełną gębą?

Wyobraźmy sobie Kowalskiego. Kowalski cierpi na bliżej nieokreślone schorzenie, które doprowadzi go do śmierci, choć jest na tyle rzadkie, że NFZ kosztów operacji nie pokrywa (już nawet nie chce mi się wspominać, że rzeczony jegomość przez całe życie był ograbiany z połowy wynagrodzenia w imię zapewnienia m. in. opieki zdrowotnej). W związku z tym, pan K. albo dołoży kilkadziesiąt tysięcy złotych, albo będzie świetnym dawcą organów. W telewizji, radiu i Internecie tyle już było akcji „pomóż X”, co gwiazd na niebie.

Wariant ekstremalny: Kowalski pieniędzy nie zgromadził, umiera. Kilka dni wcześniej synek Kowalskiego dostał w szkole druczek do upoważnienia pobrania organów w przypadku śmierci. K. pieszczotliwie gładzi synka po główce i wypełnia druczek, bo nie będzie malcowi czynił wstrętów. K. umiera, zaś państwo nie ma żadnych skrupułów przed pobraniem jego wątroby, trzustki, nerek i innych organów, które funkcjonowały bez zarzutów.

Do czego zmierzam: obrzydliwe to, nieludzkie, ale i prawdziwe, że organy K. MAJĄ wartość rynkową. Gdyby członkowie rodziny K. mieli możliwość sprzedania dwóch, trzech nerek do kupy, to pewnie operację by opłacili i K. dalej odrabiałby z synkiem lekcje. Ale przecież handel organami to skurwysyństwo, dehumanizacja i tak dalej.

Otóż, nie. Dwadzieścia lat temu byłbym pierwszym, który kazałby spalić na stosie faceta postulującego legalizację takiego procederu. Ale i dwadzieścia lat temu, przynajmniej oficjalnie, nie było rozróżnienia na tych, którzy mają umrzeć z braku funduszy oraz tych, którzy jeszcze sobie pożyją, bo stać ich na pokrycie kosztów operacji. W zawoalowanej formie, państwo już dawno zalegalizowało proceder „kasa za życie”, tylko w trzewikach i białych rękawiczkach. A skoro na każdym kroku powtarza się nam, że wszystko ma swoją cenę (ostatnio w jednym z województw przyjęto, że za orzeczenie zgonu 200 zł się należy) którą trzeba zapłacić, to dlaczego my mamy oddawać coś za darmo?

Obecnie w modzie jest propagowanie ogólnego przesłania „bądź człowiekiem, pomóż innym bezinteresownie”. Ciekawe, kiedy ktoś wymyśli przesłanie „państwo dla ludzi, a nie ludzie dla państwa”… ;)