PRL oczami niezorientowanego

Jako rocznik ’81 miałem okazję obserwować jakże podobno oczekiwany przez naród polski upadek wstrętnego, narzuconego nam kamaszami i kałachami systemu komunistycznego na przykładzie szkolnictwa.

Rok 1988. Patryk Jarosław Sawicki udaje się do pierwszej klasy nieistniejącej już Szkoły Podstawowej nr. 102. Jako że tatko już wcześniej z alfabetem mnie zaznajomił i przy jego skromnej pomocy zrozumienie oraz prokurowanie prostych zdań nie było dla mnie problemem, kaligrafowanie poszczególnych literek i recytowanie „Ala ma kota, a kot ma AIDS” doprowadzało mnie do szału. Inna sprawa, że wtedy objawy szału leczono przy pomocy linijki, tudzież w skrajnych przypadkach ciężkiej, każącej ręki WF-isty na zapleczu, skutkiem czego ani dyslektyków, ani dzieci z ADHD nie było. Cholera wie, może narodowy materiał genetyczny nam kaprawieje, bo teraz zaświadczeń o tychże przypadłościach jest jak grzybów po deszczu.

Rzecz jasna, nawet tak młody narybek narodu był poddawany represjom zbrodniczego systemu. Kazali nam śpiewać hymny na cześć zakładów „Wrozamet”, co kuchenki gazowe produkował i przy okazji posiłki w szkole finansował. Teraz dzieci tym nie torturują, bo i cóż po prywatyzacji taki „Fagor Mastercook” obchodzi, czy rodzice mają co do gara włożyć. Grunt, żeby gar na kuchence Mastercook stał. Traktowali nas jak króliki doświadczalne. Prawie każdy urodzony w tamtych latach może się pochwalić blizną po szczepionce, która najprawdopodobniej atestu nie miała. Teraz wszystkie mają, ale coś ich szkołom udostępniać nie chcą. Niczym w gułagach, sadzali nas na krześle tortur. I borowali sprzętem muzealnym. Teraz to problem rodziców, zresztą wystarczy, żeby gówniarzowi dwa zęby się ostały, co by batoniki czekoladowe mogło memłać (nie jakiś tam produkt czekolado podobny, tylko prawdziwy, z armią E-x na czele). I na końcu, tuczyli nas. Kubek mleka dziennie. Siło wyższa, cóż to za katorga była! No nalewali i wypić trzeba było, bo wychowawczyni pilnowała. O tych obiadach dwudaniowych co to za grosze można było dostać na długiej przerwie to nawet nie wspomnę, bo do dziś dzień czasem budzę się z krzykiem w nocy…

Last but not east, można było w gułagu wylądować. Jak pielęgniarce kształt kręgosłupa nie przypadł do gustu, to ciągnęli na obowiązkowe nadgodziny do sali gimnastycznej, gdzie oprawcy kazali powtarzać ćwiczenia mające na celu krzewienie zdrowej postawy przyszłości narodu…

Od owej katorgi mógł wybawić tylko rodziciel, zjawiając się u wychowawczyni z odpowiednim usprawiedliwieniem. Swoją drogą, pożywny i pełen witamin musiał być ocet w tamtych czasach, bo i petentom i nauczycielkom do figur francuskich modelek daleko było.

Było wszak światełko nadziei. Raz na rok można się było z owego bastionu reżimu wyrwać. Wprawdzie nie na Majorkę, ale zawsze. Gdzieś nad Bałtyk, do lasu na kolonie.

Na szczęście, kiedy poszedłem do liceum naród Polski zrzucił jarzmo okupanta. O dentystkę nikt się nawet nie pytał, pielęgniarka (która i tak potem wyparowała) dysponowała tak specjalistycznym asortymentem jak ciśnieniomierz i plastry, zaś posiłki sprowadziły się do sklepiku z colą i zapiekankami. Miałeś na junkfood, byłeś mistrz, nie, to pewnieś lewar. Zdarzały się też przypadki prozaicznej kradzieży zawartości pudełka śniadaniowego. Zachodziłem w głowę, jak coś co jeszcze niedawno lądowało w śmietniku nagle stało się towarem deficytowym. Ogólnie, młodzież zaczęła uczyć się jakże u progu XXI wieku potrzebnej kreatywności; na wakacje nie zawsze kasy starczało, a przez dwa miechy coś robić trzeba.

I tak właśnie wygląda ewolucja systemu edukacji w Polsce z mojego skromnego punktu widzenia. Oczywiście, cały wymieniony przeze mnie wachlarz represji stosowanych w stosunku do mojej osoby był kredytowany. Do tej pory owo zadłużenie spłacamy. Zawsze mnie ten pogląd ciekawi, bo od 20 lat niezmienną całkiem niemałą pozycją w przychodach budżetu wolnej RP stanowi rubryka „prywatyzacja”. Cholibka, to dobrze musieli te pożyczki zainwestować, skoro ciągle jest co sprzedawać.

Więc wiecie co? Jeżeli ceną za owe „tortury” których doświadczyłem za młodu był legendarny ząb Rulewskiego czy jeden z drugim zdzielony gumową pałą przez grzbiet, to ja bym chętnie doświadczył tego jeszcze raz. I chyba nie tylko ja, bo 50% społeczeństwa notorycznie olewające wybory zdaje się mówić „raz z nas wała zrobiliście, to teraz siedźcie przy tych korytach, ale na naszą naiwność już nie liczcie”...