Religia obowiązkowa

Przeczytałem dziś informację, która mnie mocno poruszyła

http://wiadomosci.onet.pl/2186262,11,religia_i_etyka_przedmiotami_obowiazkowymi,item.html

W dzieciństwie uczęszczałem na lekcje religii. Prowadził je nasz ksiądz z katechetką w niewielkiej salce w domu katechetycznym (cokolwiek by ta nazwa znaczyła ;-)...) na terenie przykościelnym. Kościół był dość odległy od mojego domu, ale chodziłem - zimą i latem. Wśród moich szkolnych kolegów i koleżanek byli Żydzi i protestanci, ale oni nie chodzili na religię i nikt nie miał do nich o to pretensji. Zajęcia odbywały się raz w tygodniu i po południu. Pod koniec podstawówki, po zmianie układów politycznych PRL w VI i VII klasie miałem religię w szkole - przychodził ksiądz (Ludwik Sieradzki, proboszcz parafii św. Anny w Szczawienku pod Wałbrzychem, naprawdę mądry człowiek) z tym że zajęcia odbywały się po godzinach szkolnych i zostawał, kto chciał.

W ogólniaku przestałem chodzić na religię (choć i tam były zajęcia), a potem w ogóle dałem sobie spokój - skoro Bóg nie przejmował się moim losem, przestałem Mu zawracać głowę.

Ponownie zetknąłem się z problemem religii w szkole w roku 1993, gdy zacząłem uczyć elektroniki w Zespole Szkół Elektronicznych we Wrocku. Akurat wtedy minister od edukacji narodowej, pani Radziwiłł (baba z wąsikiem, jakiego mógłby jej pozazdrościć rotmistrz Rżewski) chyłem i tyłkiem (bo było to tylko zarządzenie ministerialne) wprowadziła naukę religii do szkół.

W szkole pojawili się katecheci. Młodzi księżulkowie zaraz po seminarium byli grzeczni, bladzi, chudzi i cisi. Nie brali też pieniędzy za - jak to określali - posługę kapłańską. Fałszowali dzienniki w okresie kolędy, bo wtedy obchodzili domy i mieszkania parafian, nie mieli więc czasu na szkoły - raz na tydzień przychodził jeden z nich i hurtowo wypełniał dzienniki. Ponieważ nie brali wynagrodzenia, koledzy nauczyciele i ja patrzyliśmy na to przez palce, choć te działania były przestępstwem ściganym z urzędu (poświadczenie nieprawdy).

Po pięciu latach, kiedy zdrowie (zawał) zmusiło mnie do rezygnacji z nauczania, katecheci pobierali już pełne nauczycielskie pensje (na dodatkowego matematyka pieniędzy zabrakło), i mieli przywileje emerytalne, ale nadal uprawiali praktykę fałszowania dokumentów. Nieźle się już spaśli, i byli pewnymi siebie rumianymi chłopakami o palcach jak pękate paróweczki; nikt też nie odważył się im powiedzieć, że to baaardzo nieuczciwe - uczynki świętego męża nie mogą być przecież nieświęte, prawda?

Wszystko to nadal odbywało się li tylko z mocy kolejnych zarządzeń ministerialnych.

A teraz taki pasztet, jak wyżej!

Niechże mi kto powie, że Polska jest państwem, gdzie zgodnie z Konstytucją obowiązuje rozdział Państwa od Kościoła! Podejrzewam, że hierarchowie, którym bezkarność we łbach poprzewracała, na dalszą metę szkodzą Kościołowi, ale wcale mnie to nie cieszy. Takie postawienie sprawy powiększa tylko (IMVHO) grono wrogów Kościoła - młodzi ludzie zmuszani niemal siłą do uczęszczania na lekcje religii z pewnością nie będą pokornymi owieczkami. A nauczanie religii w przerwach pomiędzy wuefem a matematyką to jakiś żart. I jak stawiać stopnie z miłości do Boga? To, co powinno wynikać z potrzeby ducha, staje się kolejnym, szkolnym i nudnym obowiązkiem. Co Ich Fluorescencje chcą w ten sposób osiągnąć? Ilu krwi napsują rodzicom i uczniom swoją nietolerancją? Wielokrotnie czytaliśmy wszyscy drwiny o ZOMO - "bijącym sercu Partii". A księża katecheci nie są bijącym sercem Kościoła? "Bohaterowie" z ZOMO lali przynajmniej dorosłych, a nie dziesięcioletnich berbeciów.

Wkurza mnie tylko, że cała ta Czarna Rzesza katechetów, kapelanów i profesorów na katolickich uczelniach jest opłacana z moich podatków. Niechże wreszcie ktoś raz, do cholery, ustali: jesteś katolikiem, płać podatek na Kościół (tzw. "taca" w kościołach to wewnętrzna sprawa parafii i nic mnie to nie obchodzi). Nie jesteś - nic nie płacisz. Tak jest to rozwiązane w Niemczech na przykład (nota bene Niemcy się dziwią, że z Polski - kraju katolickiego przecież - przyjeżdżają do nich do pracy sami niewierzący, tak bowiem określają się Polacy w składanych tam deklaracjach podatkowych. Kolejny dowód na to, że jesteśmy narodem do imentu załganym). Polscy hierarchowie boją się takiego fiskalnego rozwiązania jak ognia. Chcesz wkurwić jakiegoś biskupa? Zagadnij go o fundusze Kościoła i organizacji przykościelnych. Ciekawe, dlaczego tak żywo reagują?

Rozgadałem się, ale cholera mnie bierze, kiedy widzę coraz większą pazerność i zaborczość ludzi, których Nauczyciel i Mistrz chodził boso, a do Jerozolimy nie wjeżdżał pancernym samochodem papamobile, tylko na osiołku.