Cierpienia gwałconych Niemek.

Przeczytałem dziś na Onecie, że w Niemczech wyszła książka jakiejś 80-letniej staruszki, która „jako pierwsza odważyła się napisać o gwałtach, jakich dopuszczali się żołnierze rosyjscy na niemieckich dziewczętach” pod koniec II Wojny Światowej.

Napisanie tej książki przez sędziwą autorkę to jedno. Nie wątpię, że przeżyła dramatyczne chwile (dokładnie czternaście dni), gdy w jej rodzinnej Pile pojawili się czerwonoarmiści. Można by co prawda się zastanawiać, co było gorsze – 14 dni strachu i gwałtów, czy pięć lat strachu przed śmiercią w jakim żyły niemal wszystkie polskie dziewczęta i polscy chłopcy, ale nie bądźmy drobiazgowi.

Ciekawi mnie co innego.

Zastanawiam się, komu jest potrzebne propagowanie tej książki i przedstawianie jej bohaterki jako „odważnej kobiety, która wreszcie zdecydowała się przerwać zmowę milczenia.

Nie mam nic do współcześnie żyjącego, młodego, przeciętnego Helmuta, Johanna czy Hermanna. Urodzili się w kilkadziesiąt lat po wojnie i żaden z nich nie jest winien bestialstw, jakich się dopuścili na ziemiach Polski, Ukrainy, Białorusi czy Rosji ich dziadkowie i ojcowie. Daleko mi do mściwości Boga Izraela, który za grzech Adama i Ewy ukarał wszystkich nienarodzonych jeszcze ludzi.

Ale komuś w dzisiejszych Niemczech wyraźnie zależy na tym, żeby Hermann, Johann, czy Helmut uznali, że niemiecki naród doznał okropnych krzywd od Rosjan czy Polaków – stąd wrzawa wokół tej i podobnych książek. W końcu niemiecki Związek Wypędzonych nie zrodził się z niczego.

Dlatego zwracam uwagę na tego typu opracowania. Liczne książki nie ukazują się dziś ot tak sobie. Komuś zależy na tym, by rozdmuchać nikły najpierw, a potem coraz silniejszy płomień niemieckiego pragnienia odwetu.