Black Mirror 3

Zachęcony przez Bartka uwagą o wartości moich przemyśleń postanowiłem wydalić z siebie jeszcze jedno. Dotyczące tego, na czym się znam, tzn. fabularnych gier komputerowych.
Gram sobie ostatnio w „Black Mirror 3”. Grę nabyłem legalnie za 19,99 eurasów (ciekaw jestem, kto wymyślił te kretyńskie końcówki cenowe, sprawiające, że po roku dokonywania zakupów oszczędzam wartość biletu do ZOO). Ale niech tam, jak mawiał sołtys Kierdziołek.
Gra jest kontynuacją dwu pierwszych części (jak na to wpadłeś, drogi Holmesie?). Ma całkiem ładną grafikę i dobrze rozwijającą się akcję (na początku mamy pożar, a potem – wedle reguły starego Hitchcocka – napięcie i groza narastają). Można by co prawda mieć pretensje do animacji i tempa poruszania się bohatera, który nawet ścigany przez psy Baskerville’ów idzie spokojnie jak angielski ziemianin na partyjkę krykieta, ale to w końcu drobiazgi. Festina lente – mówią Włosi i przeważnie mają rację.
Wkurzyło mnie co innego.
Od pewnego czasu w grach rysuje się tendencja komplikacji zagadek. Pół biedy jeszcze, jeżeli są to wewnętrzne minigry. Można by się co prawda zapytać, czemu maniakalny morderca w „Still Life” wejście do swej kryjówki w praskich kanałach zaopatrzył w piekielnie skomplikowany zamek, którego otwarcie zajmuje graczowi kilka godzin (wyobrażam sobie, jak maniak stoi i przesuwa te sztabki przebierając nogami, bo pragnie tylko wejść do… toalety), ale w końcu każdy ma swoje upodobania.
W BM 3 „zakręcenie” sięga szczytu.
Bohater „ulega porwaniu” i „ocyka się” w mrocznym pomieszczeniu – jakiejś pracowni. Żeby popchnąć grę dalej, trzeba Ci, Drogi Graczu otworzyć leżącą na biurku szkatułkę, w której znajdziesz kilka interesujących dokumentów. Szkatułkę otwiera zamek szyfrowy – czterocyfrowy.
Na ścianie wisi ekran, na którym z rzutnika możesz wyświetlać jakieś obrazy. Dobierz odpowiednie dwa filtry. Manipulując pokrętłami szybkości i kierunku przesuwu filmu uruchom film i złap odpowiedni moment, kiedy na ekranie ukaże się pewna liczba. Z refleksem szermierza zatrzymaj obraz na ekranie. Bingo! To właśnie kombinacja otwierająca szkatułkę.
Pytanie: kto zdrowy na umyśle domyśli się tego, że tajemniczy właściciel pracowni tak właśnie zapisał potrzebną mu informację?
Na szczęście scenarzyści dołączyli do gry opis przejścia zwany popularnie solucją. Po kilku godzinach bezsensownej miotaniny sięgnąłem i przeszedłem upierdliwy moment (nie od razu, nie hop! hop! – manipulacja pokrętłami to sztuka sama w sobie!). Ale com się przy tym naklął, to moje.
W dawnych przodówkach zagadki były dość logiczne, choć niekiedy zakręcone (słynny „małpi klucz” w „Monkey Island 2”). Teraz scenarzyści wychodzą ze skóry, żeby postawić gracza pod ścianą. I po co?
Po co pisać takie intrygi, których rozwiązania nie domyśliłby się syn Sherlocka Holmesa i Arsena Lupina?
Odpowiedź pozostawiam innym…